Lieve Lin,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik je schreef. Sorry, ik had het druk. Met dingen. Ik zag namelijk de eerste zakken pepernoten weer in de winkels liggen, en hoorde in gedachten Sint Nicolaas weer op de deuren bonzen om daar vervolgens zakken vol kadootjes achter te laten bij opgewonden kleine kindjes.
Die gedachten werden verstoord door luid gebons en gerammel. Mijn eierstokken!! Shit Lin, ik vind het moeilijk om te erkennen, maar volgend jaar haal ik de big thirty. Zonder kids. Die doet pijn. Toen ik klein was droomde ik ervan; Samen met mijn prins op een boerderij vol dieren en rondrennende kinderen. Volgens mij tienerplanning had ik op mijn dertigste al ruim klaar moeten zijn met broeien. Nu, 20 jaar later, is alles toch een beetje anders gelopen…
Voor mijn gevoel ben ik een geboren moeder. Ok, ik weet wat je denkt. Ja, ik hou van wodka en zo nu en dan een sigaret. Maar eerlijk waar, ik zou het allemaal zo opgeven voor een mooie, gezonde baby die helemaal van mij is! De zwangerschap op zich lijkt mij al een prachtige ervaring. Zo’n klein wezentje die groeit in je buik. Ook al weet ik dat ik vast niet prachtig naar voren zal dragen, maar in de breedte, ik weet nu al wat voor kleding daarbij hoort. Ik zou echt een hippe mama in spe zijn. Wel heel dik denk ik, omdat mijn vrouw alles voor mij moet halen waar ik zin in heb, op welk moment dan ook.
En dan de bevalling. Tsja. Dat vind ik wel een beetje eng. Want als het er eenmaal in zit, dan moet het er ook echt uit. There is no way back. Er waren zoveel mama’s voor mij die het ook allemaal hebben geflikt, dus ik moet dat ook kunnen, daar ben ik van overtuigd.
En daar is ze dan (als het maar gezond is natuurlijk, maar in mijn hoofd is het een meisje). Mijn baby. Onze baby. Een nieuw leven. Ik weet al wat ik haar wil leren, wil bieden en mee wil geven om te overleven in deze gekke, prachtige, zware en soms bizarre wereld. Maar vooral, boven alles, wil ik haar alle liefde geven die ik in me heb, en zoveel meer.
Wanneer zou ze komen Lin?
Liefs Jes
_________________________________________________________________________
Lieve Jes,
Wauw, wat oprecht! Wat zoet. De ideale bitch has a heart. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik zou bijna zeggen: laten we baby's maken, NU! Maar..
Ondanks dat ik de dertig al gepasseerd ben, tikt mijn biologische klok nog niet zo hard. Mijn eierstokken fungeren als een soort stok achter de deur. Of een stok om mee te slaan. Maar net hoe het uit komt. Natuurlijk heb ik erover nagedacht: de ene keer denk ik JA en de andere keer denk ik NEEEEN!!! Je zit er wel een heel leven lang aan vast. Wat als het ouderschap niet bevalt? Het is niet zo dat je het kind binnen veertien dagen, met het bonnetje uiteraard, terug kunt brengen naar de spermabank. Of dat het kind onder de levenslange garantie valt. Dat je het bij uiterlijke kenmerken als: bril, beugel en acne en gedrag wat passend is bij een puber, kunt inwisselen voor een nieuw exemplaar.
Ik hoor je bijna zuchten, en denken: 'wat ongevoelig en zo niet romantisch'. Daarom zal ik eerlijk tegen je zijn. Stiekem vind ik die verantwoordelijkheid gewoon ontzettend eng. Kinderen zijn kwetsbaar, zeker als ze nog zo klein zijn. Je krijgt als ouders zijnde maar één kans. Het is niet zoals met je telefoon. Die kan je best een paar keer laten vallen. Een beschermhoesje voorkomt meestal al de ergste schade. Zit er na de tiende val toch onverhoopt een barst in je scherm, zelfs dan kun je deze vaak nog laten fixen. Een kwestie van opsturen en na enkele weken krijg je hem zo goed als nieuw weer terug. En na twee jaar verloopt je abonnement en kun je sowieso een nieuwe uitkiezen. Helaas met kinderen gaat dat anders. Zeker in den beginnen, dan zit het fontanelletje nog niet helemaal dicht. Wat een verantwoording. Geen nacht meer zonder zorgen. Bovendien geen dag meer zonder gebrul, zonder gejank, gekots, groene poep, zure lucht. Kortom geen leven meer..
Natuurlijk zeg jij nu: `Maar je krijgt er ook zoveel moois voor terug'. Ik weet het Jes, ik weet het. Het zoontje van mijn beste vriendinnetje is inmiddels mijn grootste vriend. Zo ontzettend trots was ik, toen hij zijn eerste woordje zei. Door mij geleerd nota bene. Papa en mama waren iets minder blij toen ze hun zoon, hun eigen vlees en bloed: YOLO!! hoorden zeggen. Dat de woordjes: papa en mama nog even op zich hebben laten wachten is mij nog steeds niet vergeven. Wat Ik eigenlijk bedoel te zeggen: Ik kan me heel goed voorstellen dat een kind krijgen het mooiste is wat je kan overkomen. Een eigen kind, eigen vlees en bloed. Dat brengt me meteen bij het volgende dilemma.
Jij schrijft dat jij het wil dragen. Dus ons kindje in jouw buik. Prima, aangezien de bevalling mij de grootste zorgen baart. Is het egoïstisch als ik wel zou willen dat mijn eicel erbij betrokken wordt? Ja natuurlijk is dat egocentrisch. En ik weet ook wel dat jij de knapste bent van ons twee, en dat niemand er bij gebaat is als ons kind gepest wordt, omdat het later net als ik, het ritme gevoel blijkt te hebben van een dronken tuinkabouter met epilepsie. Maar wat als ik het niet voel Jes? Wat dan? Want eerlijk is eerlijk, er zit dan niets van mij bij. Anderzijds denk ik: Het moet wel heel gek lopen, als ik niet meteen vanaf de eerste minuut van ons kindje zou houden. Want hoe wonderlijk zou het zijn? Een klein prinsesje met een beetje Indonesisch bloed. Net zo mooi als haar moeder. Toch is er nog meer wat mij zorgen baart..
Noemen we ons zelf dan net zoals Tina en Beth dat in The L word deden: mama T en mama B, in ons geval dus mama J en mama L? Wetende dat relaties, zeker in het lesbische circuit nog weleens op de klippen lopen. Ik zeg niet dat ons dit gebeurd, maar wat als het gebeurd? En wat als er nieuwe partners komen and so on... Wat dan? Krijgen we dan een netwerk om onze lieve spruit heen van mama A tot Z en alles wat daar tussen zit? Bovendien staat het lesbische circuit erom bekend als milieuvriendelijk. Het hergebruiken van vrouwen die ooit in het "bezit" waren van andere vrouwen binnen de kennissenkring is bijna gebruikelijk. Dus het zou zomaar zo kunnen zijn, dat die ene mevrouw bij de geboorte van ons kind benoemd wordt tot peettante en twee jaar later promoveert tot mama H. Bovendien valt het mij op dat lesbische koppels vaak de neiging hebben om na verloop van tijd op elkaar te gaan lijken. Dat lijkt me zo verwarrend voor het kind. Hoe moet dat met oudergesprekken op school? Zit er dan een wiskundelokaal vol met allemaal hetzelfde uitziende mama's van A tot en met Z? En hebben mama B in het kwadraat, en de wortel van moeder Q, zich ook stiekem getracht te vermenigvuldigen in de pauze? En verwachten we nu binnenkort een broertje?
Natuurlijk loop ik op de zaken vooruit en is bovenstaande situatie niet realistisch. Verre van, maar Jes laten we in vredesnaam eerst een wodka-tje Spa Rood drinken, dan hebben we het er nog even over. Met ijs graag ;-)
Liefs,
Lin